เอามาจากฟอร์เวิดเมล์ค่ะ
เรื่องราวที่ผมจะเล่าให้ฟังนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทผมคนหนึ่ง
เมื่อวานนี้เราโทรศัพท์คุยกันเรื่องไฟไหม้ที่ ซานติก้า ผับ
ขออนุญาตเล่าเรื่องนี้ไว้เป็นอุทาหรณ์ให้กับเพื่อนที่เข้ามาอ่านครับ
ปีใหม่ที่ผ่านมาผมไปโคราชมาจึงไม่ได้อยู่เค้าน์ดาวน์กับเพื่อนสนิทคนนี้
และเมื่อวานผมก็ต้องกลับมาทำงานตามปกติเลยมีเวลาแค่โทรคุยกัน
บทสนทนาที่ทั่วไปผมขอตัดออกไปนะครับแต่ส่วนมากเราจะคุยกันเรื่องซานติก้า ที่ไฟไหม้
เอก : ทำไมแกดูติดใจกับเรื่องนี้จังอ่ะ
ผม : ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก ฉันว่ามันอยู่ใกล้ตัวเรามากเลยนะ แล้วถ้าวันหนึ่งมันเกิดกับเราหล่ะ
เอก : ถ้าเป็นฉันฉันคนจมกองเพลิงตายอยู่ในนั้นหน่ะแหล่ะ ไม่รอด
ผม : แต่ถ้าเป็นฉันนะฉันจะท่องไว้จนนาทีสุดท้ายจนกว่าจะหมดลมหายใจเลยว่าต้องรอด
เอก : แล้วถ้ามันไม่มีทางจะรอดล่ะ....?
จากนั้นเราก็พูดคุยกันถึงข่าวต่างๆ รวมถึงวิธีเอาตัวรอดขณะเกิดเพลิงไหม้
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมถึงพูดเรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้นบอกทุกอย่างที่ตัวเองรู้มาให้เพื่อนฟัง
ไม่ว่าจะเป็นอย่าแตกตื่นหาผ้าชุบน้ำปิดจมูกหมอบต่ำอย่าวิ่งกรูตามคนไปให้นึกให้ออก
ว่าทางไหนพอจะหนีออกมาด้านนอกได้คุยกันเกือบชั่วโมง หมดช่วงพักผมก็ไปทำงานของผมต่อ
เนื่องจากเป็นช่วงรอยต่อระหว่างปี งานที่บริษัทจึงเยอะมาก เมื่อวานผมกลับบ้านเกือบห้าทุ่ม
ช่วงสามทุ่มเอกโทรหาผมแต่ผมมั่วแต่ง่วนเดินไปเดินมาอยู่กับงานเลยไม่ได้ยิน
พอมาเห็นมิสคอล ก็ไม่คิดจะโทรกลับเพราะคิดว่าเลิกงานค่อยโทรกลับไปแล้วกัน
ประมาณเกือบๆ สี่ทุ่มมาเห็นมิสคอลเอกอีกครั้ง ผมก็ยังไม่โทรกลับเพราะเร่งจะทำงานให้เสร็จ
จะได้รีบๆ กลับบ้านพักผ่อนจนสี่ทุ่มครึ่งกำลังจะออกไปขับรถกลับบ้านแม่ก็โทรเข้ามา
แม่ : นี่ๆ ตะกี๊เอกโทรมาหาถามว่าเราอยู่ใกล้ๆ แม่หรือเปล่า แม่บอกว่าเรายังไม่กลับจากที่ทำงาน
ผม : อ้าวหรอมันมีอะไรหล่ะ เห็นโทรมาเหมือนกัน แต่พอดียุ่งๆ อยู่
แม่ : ไม่รู้เหมือนกัน แม่ไม่ได้ถาม แต่เสียงเจี๊ยวไปหมดเที่ยวอยู่ที่ไหนสักที่ละมั้ง
เราเองก็แอบนึกในใจว่าสงสัยชวนไปหานั่งกินไรอีกละมั้งพอสตาร์ทรถเปิดวิทยุฟัง
ได้ยินข่าว เสือป่า พลาซ่าไฟไหม้ก็นึกในใจว่าเอาอีกแล้ว ปีนี้มันปีอะไรนักหนาเนี่ย
จน อาร์ท เพื่อนสนิทอีกคนโทรเข้ามา
อาร์ท : โทรหาเอกยัง
ผม : ยังว่ะ มีไร
อาร์ท : แกมันติดอยู่ในตึกที่ไฟไหม้อ่ะที่ข่าวออกตอนนี้จำซาวน่าที่่มันชอบไปได้ป่าว
ผม : หา อะไรอ่ะซาวน่ามันอยู่ในตึกนั้นหรอ
อาร์ท : เออตะกี๊มันโทรมาหาฉันบอกว่าติดอยู่ในนั้นออกไม่ได้
ผมเริ่มร้อนใจรีบกดโทรศัพท์หาเอก
รอบแรกไม่รับสาย
รอบที่สองไม่รับสาย
จนกดรอบที่สามนั่นแหล่ะ ถึงได้รับ
ผม : เฮ้ยเป็นไงมั่ง
เอก : ทำไม meung ไม่รับสาย ku ( เสียงสั่นๆ )
ผม : โทษว่ะ งานยุ่งมากเลย เป็นยังไงมั่ง
เอก : (ร้องไห้) ku นึกว่า ku จะไม่รอดออกมาหาพวก meung แล้ว ku นึกถึง meung มากเลยนะ
ทำไมไม่รับสาย ku kuนึกว่าจะตายอยู่ในนั้นแล้วนี่รอกระเช้าอยู่กะลังจะปีนลง เดี๋ยวลงไปได้จะโทรหาอีกทีนะ
รับสาย ku ด้วย !!!
หลังจากเอกลงมาได้ และพอตั้งสติได้ก็โทรกลับมาหาผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังว่า
ตอนมันกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากซาวน่า ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่าไฟไหม้ๆ ซึ่งอาคารเสือป่าพลาซ่า
มีทั้งหมด 10 ชั้นชั้น 1,2,3 เป็นส่วนของขายมือถือชั้น 4,5,6 เป็น เกสเฮาท์ ชั้น 7,8,9 เป็นซาวน่าและนวดแผนไทย
ที่จริงไฟเริ่มไหม้ตั้งแต่ทุ่มกว่าๆแต่เอกบอกว่าชั้น 7 ส่วนของล็อคเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้าเพิ่งโวยวายกันตอนสองทุ่มกว่าๆ
มันเลยรีบเก็บทรัพย์สิน โทรศัพท์ วิ่งลงมาด้านล่างตอนนั้นมันบอกว่าควันเริ่มหนามากและเป็นควันของพลาสติกไหม้
(กรอบมือถือ)เริ่มสำลักควันพอลงมาถึงชั้น 4 ก็วิ่งลงมาต่อไม่ไหวแล้วก็เลยวิ่งย้อนกลับขึ้นมา
มันรีบกดโทรศัพท์หาผมเพราะคิดว่าผมจะให้คำแนะนำอะไรมันได้บ้าง (เขียนมาถึงตรงนี้รู้สึกผิดจัง)
พอผมไม่รับสายมันก็นึกถึงคำที่ผมบอกว่าต้องรอดสิ ถ้าคิดจะรอดมันเลยวิ่งกลับขึ้นมาที่ชั้น 7
คว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วจุ่มน้ำอดจมูกแล้วยืนนิ่งๆ คิดต่อว่าจะเอายังไงดี
ระหว่างนั้นมันบอกว่าคนวิ่งกันอลหม่านมากชนกันล้มก็มีมันตัดสินใจวิ่งขึ้นชั้น 8-9-10 แล้วปีนขึ้นมาบนดาดฟ้า
ช่วงที่มันมาถึงบนดาดฟ้ามีคนอยู่ด้านบนแล้วสิบกว่าคน ทุกคนดีมาก ช่วยกันดึงกันขึ้นไป หลายคนร้องไห้
มีผู้หญิงคนหนึ่งนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวมันเลยถอดเสื้อให้เขาใส่หันไปอีกด้านมีผุ้ชายคนหนึ่งใส่ กกน. ตัวเดียว
ถอดผ้าขนหนูมาอุดจมูกมันก็เลยถอดกางเกงยีนส์ให้เขา ตัวมันเองใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
ช่วงที่นั่งรอการช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่อยู่บนดาดฟ้า มันก็พยายามกดโทรศัพท์หาผมอีกรอบหนึ่ง
(บาปอีกแล้วผม)มันบอกว่าในใจก็คิดแค่ว่าจะรอดไหม จะรอดไหม พยายามอยู่นิ่งๆ รอการช่วยเหลือ
ดีกว่าลงไปวิ่งเป็นหนูติดจั่นสำลักควันอยู่ด้านล่างดาดฟ้าที่มันปีนขึ้นไปด้านบนอีกทีหนึ่งเป็นเพลิงๆ เริ่มสั่น
เหมือนจะรับน้ำหนักเอาไว้ไม่อยู่ติด่อยู่บนนั้นเป็นชั่วโมงคนข้างบนเริ่มสำลักควัน
มันเลยตัดสินใจวิ่ง่ลงมาเพื่อเอาผ้าชุบน้ำอีกครั้งระหว่างนั้นน้ำประปาเริ่มไหม่ไหลแล้วครับ
มันก็เลยวิ่งไปที่ตู้ปลาแล้วเอาผ้าจุ่มลงไปในตู้ปลา แล้ววิ่งกลับขึ้นมาบนดาดฟ้าอีกครั้ง
โชคดีที่เอกอยู่กับกลุ่มคนที่ส่วนมากมีสติหลายคนพยายามโทรติดต่อเจ้าหน้าที่
คนติดอยู่บนดาดฟ้านับสิบแต่กระเช้าที่ขึ้นมาช่วยสามารถลงได้เพียงทีละคนสองคน
ทางเจ้าหน้าที่ดับเพลิงจึงผูกเชือกให้ผู้ประสบเหตุไต่ตามเชือก ปีนลัดเลาะไปยังตึกใกล้เคียง
เอกบอกว่ามืดและควันเยอะมากจนมองไม่เห็นอะไรอาศัยจับเชือกแล้วเดินไต่ไปอย่างเดียว
ระหว่างที่มันไต่ลงมาหม้อแปลงไฟฟ้าแถวนั้นก็ดันระเบิด มันบอกว่าช่วงที่ปีนขึ้นปีนลง มันล้มตกลงมาหลายครั้ง
และเจ้าหน้าที่ให้มันลงมาได้เป็นคนสุดท้ายเพราะหม้อไฟมาระเบิดตอนที่มันกำลังลงพอดี
คนต่อไปเลยไม่ได้ลงเพราะเจ้าหน้าที่เกรงว่าจะอันตราย
พอรอดลงมาได้มันร้องไห้โทรคุยกับผม กว่าจะตั้งสติได้ก็หลายนาทีอยู่
ผู้คนที่ไม่รู้จักกันกอดกันร้องไห้วันนี้มันเลยต้องลางานอาเจียนออกมาเป็นสีเทาดำ
คงเป็นเขม่าควันที่สูดเข้าไปตอนกำลังหาทางหนี
ผมดีใจที่เพื่อนผมรอดมาได้
อยากฝากเรื่องนี้ไว้เป็นอุทาหรณ์กับเพื่อนในบอร์ดว่าสิ่งที่เราไม่คาดคิดไม่ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้่นกับเรา
หรือคนที่เรารักถ้าเอกไม่รอดผมคงเสียใจไปทั้งชีวิตแม้แต่นาทีเป็นนาทีตาย เพื่อนยังนึกถึงเรา
เพื่อนอยากคุยกับเราและหวังเราเป็นที่พึ่งคนหนึ่งวันนี้ผมนั่งนึกเล่นๆ ถ้ามันไม่รอด แค่นึกผมก็น้ำตาไหลแล้ว
ผมคงต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตไป
ขอให้เรื่องทีเป็นตัวอย่างกับหลายๆ คนถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นกับผมโดยตรง
แต่ขอให้เพื่อนๆ จงใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้เราตั้งสติให้ได้และมีสติ
ไม่ว่าจะเป็นภัยด้านใด ไฟไหม้ รถชน ตกน้ำ หรืออะไรก็ตามขอให้มีสติอยู่กับตัวเสมอ
สำหรับผมต่อไปนี้ผมจะเอาโทรศัพท์ติดตัวไว้ตลอดเวลา
จะรับทุกสาย ถ้ารับไม่ได้จะรีบติดต่อกลับให้เร็วที่สุดโดยจะไม่คิดแค่ว่า "คงไม่มีอะไร" อีกแล้ว
เพราะเราไม่อาจรู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เรารักและรักเรา
สุดท้ายนี้ขอให้ปีใหม่นี้คุณพระคุณเจ้า คุ้มครองเพื่อนในบอร์ดทุกคนให้ปลอดภัยและมีแต่ความสุขนะครับ
ด้วยรัก...
จากคุณ : เส้นคั่นหน้า
เรื่องราวที่ผมจะเล่าให้ฟังนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทผมคนหนึ่งเมื่อวานนี้เราโทรศัพท์คุยกันเรื่องไฟไหม้ที่ ซานติก้า ผับ
ขออนุญาตเล่าเรื่องนี้ไว้เป็นอุทาหรณ์ให้กับเพื่อนที่เข้ามาอ่านครับ
ปีใหม่ที่ผ่านมาผมไปโคราชมาจึงไม่ได้อยู่เค้าน์ดาวน์กับเพื่อนสนิทคนนี้
และเมื่อวานผมก็ต้องกลับมาทำงานตามปกติเลยมีเวลาแค่โทรคุยกัน
บทสนทนาที่ทั่วไปผมขอตัดออกไปนะครับแต่ส่วนมากเราจะคุยกันเรื่องซานติก้า ที่ไฟไหม้
เอก : ทำไมแกดูติดใจกับเรื่องนี้จังอ่ะ
ผม : ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก ฉันว่ามันอยู่ใกล้ตัวเรามากเลยนะ แล้วถ้าวันหนึ่งมันเกิดกับเราหล่ะ
เอก : ถ้าเป็นฉันฉันคนจมกองเพลิงตายอยู่ในนั้นหน่ะแหล่ะ ไม่รอด
ผม : แต่ถ้าเป็นฉันนะฉันจะท่องไว้จนนาทีสุดท้ายจนกว่าจะหมดลมหายใจเลยว่าต้องรอด
เอก : แล้วถ้ามันไม่มีทางจะรอดล่ะ....?
จากนั้นเราก็พูดคุยกันถึงข่าวต่างๆ รวมถึงวิธีเอาตัวรอดขณะเกิดเพลิงไหม้
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมถึงพูดเรื่องนี้ไม่จบไม่สิ้นบอกทุกอย่างที่ตัวเองรู้มาให้เพื่อนฟัง
ไม่ว่าจะเป็นอย่าแตกตื่นหาผ้าชุบน้ำปิดจมูกหมอบต่ำอย่าวิ่งกรูตามคนไปให้นึกให้ออก
ว่าทางไหนพอจะหนีออกมาด้านนอกได้คุยกันเกือบชั่วโมง หมดช่วงพักผมก็ไปทำงานของผมต่อ
เนื่องจากเป็นช่วงรอยต่อระหว่างปี งานที่บริษัทจึงเยอะมาก เมื่อวานผมกลับบ้านเกือบห้าทุ่ม
ช่วงสามทุ่มเอกโทรหาผมแต่ผมมั่วแต่ง่วนเดินไปเดินมาอยู่กับงานเลยไม่ได้ยิน
พอมาเห็นมิสคอล ก็ไม่คิดจะโทรกลับเพราะคิดว่าเลิกงานค่อยโทรกลับไปแล้วกัน
ประมาณเกือบๆ สี่ทุ่มมาเห็นมิสคอลเอกอีกครั้ง ผมก็ยังไม่โทรกลับเพราะเร่งจะทำงานให้เสร็จ
จะได้รีบๆ กลับบ้านพักผ่อนจนสี่ทุ่มครึ่งกำลังจะออกไปขับรถกลับบ้านแม่ก็โทรเข้ามา
แม่ : นี่ๆ ตะกี๊เอกโทรมาหาถามว่าเราอยู่ใกล้ๆ แม่หรือเปล่า แม่บอกว่าเรายังไม่กลับจากที่ทำงาน
ผม : อ้าวหรอมันมีอะไรหล่ะ เห็นโทรมาเหมือนกัน แต่พอดียุ่งๆ อยู่
แม่ : ไม่รู้เหมือนกัน แม่ไม่ได้ถาม แต่เสียงเจี๊ยวไปหมดเที่ยวอยู่ที่ไหนสักที่ละมั้ง
เราเองก็แอบนึกในใจว่าสงสัยชวนไปหานั่งกินไรอีกละมั้งพอสตาร์ทรถเปิดวิทยุฟัง
ได้ยินข่าว เสือป่า พลาซ่าไฟไหม้ก็นึกในใจว่าเอาอีกแล้ว ปีนี้มันปีอะไรนักหนาเนี่ย
จน อาร์ท เพื่อนสนิทอีกคนโทรเข้ามา
อาร์ท : โทรหาเอกยัง
ผม : ยังว่ะ มีไร
อาร์ท : แกมันติดอยู่ในตึกที่ไฟไหม้อ่ะที่ข่าวออกตอนนี้จำซาวน่าที่่มันชอบไปได้ป่าว
ผม : หา อะไรอ่ะซาวน่ามันอยู่ในตึกนั้นหรอ
อาร์ท : เออตะกี๊มันโทรมาหาฉันบอกว่าติดอยู่ในนั้นออกไม่ได้
ผมเริ่มร้อนใจรีบกดโทรศัพท์หาเอก
รอบแรกไม่รับสาย
รอบที่สองไม่รับสาย
จนกดรอบที่สามนั่นแหล่ะ ถึงได้รับ
ผม : เฮ้ยเป็นไงมั่ง
เอก : ทำไม meung ไม่รับสาย ku ( เสียงสั่นๆ )
ผม : โทษว่ะ งานยุ่งมากเลย เป็นยังไงมั่ง
เอก : (ร้องไห้) ku นึกว่า ku จะไม่รอดออกมาหาพวก meung แล้ว ku นึกถึง meung มากเลยนะ
ทำไมไม่รับสาย ku kuนึกว่าจะตายอยู่ในนั้นแล้วนี่รอกระเช้าอยู่กะลังจะปีนลง เดี๋ยวลงไปได้จะโทรหาอีกทีนะ
รับสาย ku ด้วย !!!
หลังจากเอกลงมาได้ และพอตั้งสติได้ก็โทรกลับมาหาผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังว่า
ตอนมันกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากซาวน่า ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่าไฟไหม้ๆ ซึ่งอาคารเสือป่าพลาซ่า
มีทั้งหมด 10 ชั้นชั้น 1,2,3 เป็นส่วนของขายมือถือชั้น 4,5,6 เป็น เกสเฮาท์ ชั้น 7,8,9 เป็นซาวน่าและนวดแผนไทย
ที่จริงไฟเริ่มไหม้ตั้งแต่ทุ่มกว่าๆแต่เอกบอกว่าชั้น 7 ส่วนของล็อคเกอร์เปลี่ยนเสื้อผ้าเพิ่งโวยวายกันตอนสองทุ่มกว่าๆ
มันเลยรีบเก็บทรัพย์สิน โทรศัพท์ วิ่งลงมาด้านล่างตอนนั้นมันบอกว่าควันเริ่มหนามากและเป็นควันของพลาสติกไหม้
(กรอบมือถือ)เริ่มสำลักควันพอลงมาถึงชั้น 4 ก็วิ่งลงมาต่อไม่ไหวแล้วก็เลยวิ่งย้อนกลับขึ้นมา
มันรีบกดโทรศัพท์หาผมเพราะคิดว่าผมจะให้คำแนะนำอะไรมันได้บ้าง (เขียนมาถึงตรงนี้รู้สึกผิดจัง)
พอผมไม่รับสายมันก็นึกถึงคำที่ผมบอกว่าต้องรอดสิ ถ้าคิดจะรอดมันเลยวิ่งกลับขึ้นมาที่ชั้น 7
คว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วจุ่มน้ำอดจมูกแล้วยืนนิ่งๆ คิดต่อว่าจะเอายังไงดี
ระหว่างนั้นมันบอกว่าคนวิ่งกันอลหม่านมากชนกันล้มก็มีมันตัดสินใจวิ่งขึ้นชั้น 8-9-10 แล้วปีนขึ้นมาบนดาดฟ้า
ช่วงที่มันมาถึงบนดาดฟ้ามีคนอยู่ด้านบนแล้วสิบกว่าคน ทุกคนดีมาก ช่วยกันดึงกันขึ้นไป หลายคนร้องไห้
มีผู้หญิงคนหนึ่งนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวมันเลยถอดเสื้อให้เขาใส่หันไปอีกด้านมีผุ้ชายคนหนึ่งใส่ กกน. ตัวเดียว
ถอดผ้าขนหนูมาอุดจมูกมันก็เลยถอดกางเกงยีนส์ให้เขา ตัวมันเองใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว
ช่วงที่นั่งรอการช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่อยู่บนดาดฟ้า มันก็พยายามกดโทรศัพท์หาผมอีกรอบหนึ่ง
(บาปอีกแล้วผม)มันบอกว่าในใจก็คิดแค่ว่าจะรอดไหม จะรอดไหม พยายามอยู่นิ่งๆ รอการช่วยเหลือ
ดีกว่าลงไปวิ่งเป็นหนูติดจั่นสำลักควันอยู่ด้านล่างดาดฟ้าที่มันปีนขึ้นไปด้านบนอีกทีหนึ่งเป็นเพลิงๆ เริ่มสั่น
เหมือนจะรับน้ำหนักเอาไว้ไม่อยู่ติด่อยู่บนนั้นเป็นชั่วโมงคนข้างบนเริ่มสำลักควัน
มันเลยตัดสินใจวิ่ง่ลงมาเพื่อเอาผ้าชุบน้ำอีกครั้งระหว่างนั้นน้ำประปาเริ่มไหม่ไหลแล้วครับ
มันก็เลยวิ่งไปที่ตู้ปลาแล้วเอาผ้าจุ่มลงไปในตู้ปลา แล้ววิ่งกลับขึ้นมาบนดาดฟ้าอีกครั้ง
โชคดีที่เอกอยู่กับกลุ่มคนที่ส่วนมากมีสติหลายคนพยายามโทรติดต่อเจ้าหน้าที่
คนติดอยู่บนดาดฟ้านับสิบแต่กระเช้าที่ขึ้นมาช่วยสามารถลงได้เพียงทีละคนสองคน
ทางเจ้าหน้าที่ดับเพลิงจึงผูกเชือกให้ผู้ประสบเหตุไต่ตามเชือก ปีนลัดเลาะไปยังตึกใกล้เคียง
เอกบอกว่ามืดและควันเยอะมากจนมองไม่เห็นอะไรอาศัยจับเชือกแล้วเดินไต่ไปอย่างเดียว
ระหว่างที่มันไต่ลงมาหม้อแปลงไฟฟ้าแถวนั้นก็ดันระเบิด มันบอกว่าช่วงที่ปีนขึ้นปีนลง มันล้มตกลงมาหลายครั้ง
และเจ้าหน้าที่ให้มันลงมาได้เป็นคนสุดท้ายเพราะหม้อไฟมาระเบิดตอนที่มันกำลังลงพอดี
คนต่อไปเลยไม่ได้ลงเพราะเจ้าหน้าที่เกรงว่าจะอันตราย
พอรอดลงมาได้มันร้องไห้โทรคุยกับผม กว่าจะตั้งสติได้ก็หลายนาทีอยู่
ผู้คนที่ไม่รู้จักกันกอดกันร้องไห้วันนี้มันเลยต้องลางานอาเจียนออกมาเป็นสีเทาดำ
คงเป็นเขม่าควันที่สูดเข้าไปตอนกำลังหาทางหนี
ผมดีใจที่เพื่อนผมรอดมาได้
อยากฝากเรื่องนี้ไว้เป็นอุทาหรณ์กับเพื่อนในบอร์ดว่าสิ่งที่เราไม่คาดคิดไม่ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้่นกับเรา
หรือคนที่เรารักถ้าเอกไม่รอดผมคงเสียใจไปทั้งชีวิตแม้แต่นาทีเป็นนาทีตาย เพื่อนยังนึกถึงเรา
เพื่อนอยากคุยกับเราและหวังเราเป็นที่พึ่งคนหนึ่งวันนี้ผมนั่งนึกเล่นๆ ถ้ามันไม่รอด แค่นึกผมก็น้ำตาไหลแล้ว
ผมคงต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตไป
ขอให้เรื่องทีเป็นตัวอย่างกับหลายๆ คนถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นกับผมโดยตรง
แต่ขอให้เพื่อนๆ จงใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้เราตั้งสติให้ได้และมีสติ
ไม่ว่าจะเป็นภัยด้านใด ไฟไหม้ รถชน ตกน้ำ หรืออะไรก็ตามขอให้มีสติอยู่กับตัวเสมอ
สำหรับผมต่อไปนี้ผมจะเอาโทรศัพท์ติดตัวไว้ตลอดเวลา
จะรับทุกสาย ถ้ารับไม่ได้จะรีบติดต่อกลับให้เร็วที่สุดโดยจะไม่คิดแค่ว่า "คงไม่มีอะไร" อีกแล้ว
เพราะเราไม่อาจรู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เรารักและรักเรา
สุดท้ายนี้ขอให้ปีใหม่นี้คุณพระคุณเจ้า คุ้มครองเพื่อนในบอร์ดทุกคนให้ปลอดภัยและมีแต่ความสุขนะครับ
ด้วยรัก...
จากคุณ : เส้นคั่นหน้า
